Kant, KU, Opwinding en ontroering

De irrelevantie van opwinding en ontroering is Kants argument tegen de evocatie-theorie van artistieke betekenis, de theorie die meent dat de betekenis van een kunstwerk bestaat in hetgeen het werk in zijn beschouwer oproept. Kants argument werkt mooi tegen sentimentele oordelen (vgl. Savile), maar is lastig wanneer het om “tearjerkers” gaat, daar die voor hun betekenis, en het succes daarvan toch inderdaad deels van die opgewekte emoties afhangen.

Ook: opwinding en ontroering komen van binnenuit, als cognitieve reacties op de betekenis vn het werk. Dat een werk erin slaagt hier emoties op te wekken is niet bepalend voor het smaakoordeel.

Ook Kants argument tegen wat direct in de zintuigen bevalt is een argument tegen ‘s mensen preferenties. Hij baseert het op een argument tegen het hebben van een belang (bij het consumeren van het object).