Selfies als zelfportret

Een selfie is geen zelfportret, want dat is een afbeelding van hoe je jezelf ziet (letterlijk). Maar kun je misschien zeggen dat het wel degelijk een portret is van hoe je jezelf ziet: je ziet jezelf toch op het display en drukt af?

Portretteren is hier een passieve term. Het weergeven van hoe je jezelf ziet doe je hier niet zelf—je laat dat aan het apparaat over. In dit geval hoef je daarvoor dus je gelaat niet te bestuderen. Het maakwerk maakt geen deel uit van het zien. Als je echt kijkt met het doel om visueel te begrijpen wat je ziet, en als je je bij alle aspecten afvraagt wat je nu precies ziet en hoe je het zou moeten weergeven—dan probeer je jezelf echt (met alle mogelijke aandacht) te zien.

Dan laat zich dit in de expressie in je gelaat ook zien. Dan denk je niet, bijvoorbeeld, of je wel tof genoeg kijkt, of stoer genoeg, of lief genoeg, of juist boos, zoals we dat op onze selfies doen—dat soort expressies (uitingen van gevoelsleven in het uiterlijk) zijn altijd bedoeld voor een ander. Selfies zijn bedoeld voor een ander en ze bestuderen kan altijd nog—denk je—als ze gemaakt zijn. Je maakt snel een selectie van je selfies en plaatst er een online.

Voor anderen. Selfies zijn geen zelfportretten. (Meer image-building en pathos, dan ethos.)