Inburgering als Opvoeding

Opvoeding is geen lessituatie

Lessen leiden tot een eindproef waarin kennis en andere leerbare technieken worden getoetst. Dat mensen die een reeks lessen hebben doorlopen daardoor ook tot een bepaalde manier van samenleven zijn opgevoed is wishful thinking. We hopen dat het zo werkt, maar de relatie tussen de twee, tussen enerzijds iets bepaalds kunnen of kennen en anderzijds kunnen samenleven is contingent. Opvoeden gebeurt in de situatie waarin men met anderen omgaat, in de praktijk, thuis en op straat.

Inburgering als opvoeding

Het idee dat er mensen zijn die ingeburgerd moeten worden, moet in termen van opvoeding gedacht worden! En als dat in een verkorte periode moet gebeuren is therapie het aangewezen model, niet opvoeding omdat dat te lang duurt, maar al helemaal niet de lessituatie.
En als men er alleen al in slaagt dit verschil aan deze mensen uit te leggen is het grootste deel van de benodigde opvoeding al achter de rug.

Een andere aanpak

Men kan mensen niet inburgeren door ze de taal te leren of boeken te laten bestuderen. Beter gezegd: dat zal nooit meer dan een heel gering onderdeel van de uiteindelijke inburgering uitmaken.
Inburgering vereist een wezenlijk andere aanpak, een op maat gesneden aanpak! Ik schreef eens eerder hoe een langsfietsende schoonmaakster van, ik meen, Marokkaanse afkomst, mij de indruk gaf dat ze door niet langer, zoals vroeger, de hele afstand naar haar werkadres te voet af te leggen, een beslissende stap in haar inburgering had gedaan. Dat gold voor haar, en kan nooit als regel voor alle in te burgeren mensen gelden.

De burgercriticus

Een volkomen vergelijkbare situatie treffen we aan in de kunstwereld. Om de kwaliteit van een kunstwerk te kunnen beoordelen—in kunstkritiek—kunnen we niet volstaan met een vergelijking met andere kunstwerken. Ieder kunstwerk moet op zijn eigen merites beoordeeld worden. Men zal zich er als een criticus toe moeten verhouden om te kunnen achterhalen waarin het (eventueel) tekort schiet.
Mijn voorstel zou zijn: snijd de inburgering van een individu toe op dat individu en de manier waarop hij/zij in onze samenleving tekort schiet, maar bedenk geen programma dat tot een voor ieder gelijk diploma opleidt, omdat het slechts in zeer beperkte manier bijdraagt aan de gewenste uitkomst: inburgering.

Problemen

Ik zal meteen vast toevoegen waarom dit programma het niet zal halen:
ten eerste veronderstelt het al inburgering van de persoon in kwestie: die moet immers instemmen met een burgerkritische observatie. Ten tweede gaat het in tegen ons idee dat we eigenlijk niet echt willen dat deze mensen inburgeren. We willen hen slechts bepaalde kennis en vaardigheden bijbrengen en of ze daarna ook inburgeren mogen ze zelf uitzoeken.
Heidegger, Martin. 1979. Sein und Zeit. Tübingen: Max Niemeyer Verlag.
Wittgenstein, Ludwig. 1953. Philosophical Investigations. Translated by G. E. M. Anscombe. Oxford: Blackwell.
Wollheim, Richard. 1980. “Art and Evaluation.” In Art and its Objects. Second edition, 227-240. Cambridge, New York: Cambridge University Press.