De ontologische drogreden in de analytische esthetica

Kunstwerken realiseren intenties. Intenties van makers die met hun werk ervaringen willen opwekken bij degenen die het aanschouwen, lezen of beluisteren. Wie de esthetische waarde van een of ander kunstwerk wil kunnen uitleggen, of de morele relevantie van het artistieke domein als geheel, moet hier van uitgaan.
De ontologische drogreden is de opvatting dat voor een analyse van een representatie eerst moet zijn vastgesteld of haar onderwerp al dan niet bestaat. Representaties zijn natuurlijk nog geen kunstwerken, maar ik zal duidelijk maken hoe ze in relevante aspecten overeenkomen. De ontologische drogreden is momenteel geen geïsoleerd fenomeen in de filosofische literatuur. Ze is te vinden bij filosofen die voor discussies binnen de analytische esthetica centrale referentiepunten vormen, als Nelson Goodman, Kendall Walton, Roger Scruton en Gregory Currie. Mede omdat ze de stijl van de Angelsaksische esthetica bepaalt, wordt ze echter nauwelijks opgemerkt. Die proliferatie ga ik hier niet aantonen. Ik concentreer me op een debat tussen Currie en Walton, over film, dat, zo zal ik betogen, danig verstoord wordt door de ontologische drogreden. (…)
‘De ontologische drogreden in de analytische esthetica’ Algemeen Nederlands Tijdschrift voor Wijsbegeerte, 94, 2002:2, 109-123.
»   (35M)