Beatles in Space

Sir Paul McCartney was erg trots op het feit dat een liedje van de Beatles de ruimte in geseind wordt, een initiatief van NASA.
Het gaat om “Across the Universe”, 40 jaar geleden uitgebracht, en NASA is vijfig vandaag, 4 februari. Het is natuurlijk ook gewoon zomaar een geintje van de techneuten, daar kun je het gewoon bij laten. Maar uit de hogere domheid ervan blijkt toch ook wel weer dat het respect voor onze kunsten dun gezaaid is in beta-land.

1. Het liedje is evident gekozen om zijn titel, “Across the Universe”, maar de kans dat er aliens bestaan die Engels kennen en dat begrijpen, lijkt me te verwaarlozen
2. Verder kunnen zulke liedjes alleen (esthetisch) begrepen worden tegen de achtergrond van onze kunstpraktijk. Die vertelt ons dat een liedje intenties van musici realiseert, en hoe ze dat doet. De kans dat aliens dezelfde kunstpraktijk hebben als wij is te verwaarlozen.
3. The Beatles bespelen instrumenten en om de geluiden te kunnen horen als geproduceerd zoals ze voortgebracht zijn–Ringo Starr slaat met stokjes ritmisch op drums en bekkens (waarom zou hij dat toch doen–aan het geluid alleen is dat niet te horen? Om ritme toe te voegen zodat er gedanst kan worden); George Harisson en John Lennon spelen op gitaren, die electrisch tot geluiden komen (waarom doen ze dat?). Het zingen is wel eenduidig, dat gaat alleen uit van de aard van het mensenwezen, niet van de complexe praktijken waar die zich in beweegt.

Ik vind het een gemiste kans dat ze Ornette Coleman’s Free Jazz (1961) niet hebben uitgezonden. Dat veronderstelt minder kunstpraktijk-kennis dan pop muziek, is directer op de interactie van mensen geënt en had non-mensen nog een of andere indruk kunnen geven.
Wat zou een rat trouwens van de Beatles vinden?

Om kort te gaan, deze actie van NASA getuigt niet van respect voor kunst.