Magritte boven Escher

Schilderijen als La Condition Humaine van René Magritte maken de representationele houding ervaarbaar: het verschil tussen wat we ervaren als we naar het doek kijken (“Het afgebeelde canvas beeldt af wat het verbergt “) en wat we zouden ervaren als we in de afgebeelde kamer konden rondlopen.
Hetzelfde gebeurt bij de man met de appel voor zijn hoofd; we nemen aan dat er zich een hoofd achter de appel bevindt.

Veel van Maurits Eschers afbeeldingen halen het niet bij deze dubbelheid. Omdat het onmogelijk is je in de afgebeelde werkelijkheid te begeven. Denk aan het eeuwig stijgende water en de eeuwig dalende trappen.
Sommige van Magrittes schilderijen halen het evenmin. De vrouw te paard die tussen de bomen doorrijdt: dat zegt zoiets als: “Als je een vrouw te paard tussen de bomen door ziet rijden, weet je dan alsmaar zeker achter en voor welke bomen ze langsglijdt?”
En Ceci n’est pas un pipe ontzegt ons eenvoudigweg de optie om het afgebeelde in de mond te nemen.