Vier thesen over cosmetische chirurgie

1. Modaliteit

Met CC (cosmetische chirurgie) maak je jezelf mogelijk mooi (naar een of andere standaard), maar je maakt noodzakelijk de anderen lelijk.
Hoe kijken we naar mensen, nu we weten dat meer en meer mensen hun gelaat laten veranderen?
CC is een uitgebreide (extended) handeling, met uitgebreide verantwoordelijkheid.

2. Lelijkheid

Bij wie lelijk is, is het vermogen van expressie gedwarsboomd door uiterlijke kenmerken. Dit ondergraaft zijn menselijkheid.
De ander blijft met zijn blik op het uiterlijk hangen.
DEFINITIE: Iemand is lelijk als een ander met zijn blik op bepaalde uiterlijke kenmerken blijft hangen i.p.v. min of meer direct in contact te geraken met diens innerlijk).
Lelijkheid is gedefinieerd in termen van response-preventie, er is dus geen objectivistische norm voor. Vanuit deze esthetische ‘waarde’ kan men een definitie van schoonheid-als-expressie concipiëren.
CORROLARIUM: CC is een vorm van lelijkheid.

3. Evolutie

CC ondergraaft de soort.
De wederkerigheid van expressie en empathie is species-relatief: ze horen bij de soort. cc zingt de gelaatsexpressie los van de evolutie. Mensen krijgen “lelijkere” nakomelingen dan waar ze voor gekozen zijn door hun partner (sociobiologie) (Nou en? Dat zien we over een paar honderdduizend jaar wel…)

4. Profiteren van de ander

Wie CC ondergaat, is een zwartrijder.
In alle andere domeinen van het handelen wordt de brave mens beschermd tegen zwartrijders. Bij cc is de jacht op de braven open.
Onder ‘braaf’ moeten we iedereen rekenen die zijn uiterlijk als een uitdaging beschouwt en niet als een fout die gecorrigeerd moet worden.
Wie CC ondergaat, pleegt overigens ook, getuige de verslaving die erbij kan optreden, roofbouw op zichzelf.

Fridlund, Alan J. 1997. “The new ethology of human facial expressions.” In The Psychology of Facial Expression, edited by James A. Russell and José-Miguel Fernandez-Dols, 103–32. Cambridge, New York: Cambridge University Press.
Kant, Imanuel. 1987 (1790)e. “sect. 17. The Ideal of Beauty.” In Critique of Judgement (Kritik der Urteilskraft), 79–84 (B231–236). Translated by Werner S. Pluhar. Indianapolis and Cambridge: Hackett Publishing Company (orig: Berlin und Libau: Lagarde und Friederich).
Plato. 1951. The Symposium. Classics. Translated by Walter Hamilton. Harmondsworth: Penguin.