Covid en Zoom/Teams/Skype

We zijn terecht tamelijk blij met beeldbel-software als Zoom, Teams en Skype — programma’s die ons in staat stellen toch nog in groepen te overleggen ondanks dat we allemaal thuis zitten. We kunnen zo informatie verspreiden onder onze collega’s en proberen alle neuzen in de zelfde richting te krijgen. De sociale verbanden die je met die collega’s onderhoudt, kun je langs dezelfde route, hoewel misschien op een lager pitje, ook misschien onderhouden.

Nu weten we al jaren van de zogenaamde sociale media dat het idee dat je er vrienden kunt maken lang niet zo mooi is als het lijkt. Je maakt er “vrienden”, die vervolgens nieuwe “vrienden” maken, enzovoort. En wat resulteert is een heel grote groep mensen (maar er kunnen ook zogenaamde “bots” tussen zitten) waarvan je er maar een paar kent. Dat lijkt niet erg, want je zit met zijn allen op dezelfde golflengte. Maar de vraag is of je op afstand vrienden kunt maken, als al wat je doet is frasen uitwisselen.

In je familie WhatsApp-groep is dat geen probleem, want het uitgangspunt is dat je iedereen al kent, van dichtbij bedoel ik. Je hebt elkaar al meermaals aangekeken, aangeraakt en op diverse manieren bejegend: met ruzie, door samen te lachen of te huilen, enzovoort. Dat houdt die WhatsApp-groep overeind. WhatsApp doet dat niet op eigen kracht.

Het probleem met onze collegiale uitwisseling vandaag de dag, in deze Covid-crisis, is dan ook, wat ik zal noemen, de afwezigheid van de psychologische component.

Niet alleen zijn we niet bij elkaar aanwezig, ook samen lachen is lastig, omdat we de interactie verstoren als we hardop lachen. We zijn welwillend naar elkaar … omdat we elkaar al kennen. Hoe komen nieuwe collega’s “ertussen”? We kunnen elkaar niet aankijken en moeten elkaar wel observeren.